Niedoręczony list miłosny
Doskonale wiem, jak teraz się czujesz,
rzekł Diabeł uśmiechając się tak,
żeby można go było poczytać o życzliwość.
To takie banalne.
Taka jest natura twoja, biedaku,
że pociąga cię i budzi żądze twe to tylko,
czego mieć nie możesz.
Widzę oczy twoje płonące i czuję twe pragnienie;
wierz mi, że rozumiem jak w myślach pięknieje
i korzenie zapuszcza wizja rzeczy owej płochej.
Jednak obojętność, fakt, że poza rąk zasięgiem
istota jej spoczywa takie jest nęcące,
tak snom nie daje przybywać.
Wiedz na pewno, a pewność tę zawierzyć mi możesz,
że gdyby tak się stało,
że twoja by była na pierwsze skinienie,
kiedy przywołać mógłby ją nawet błysk w oku,
kiedy w omdlenie wpadałaby słysząc pytanie
choćby o dzień tygodnia,
nie chciałbyś znać jej, mój panie.
A zmiana nieznaczna, w fizyczności żadna,
w dotyku, w zapachu i w smaku nie znałbyś różnicy,
wiotka niedostępność, gra uników zgrabna,
próżne kierowanie uwagi w inną stronę niźli twoja,
przyciąga i zapomnieć się nie daje.
Spojrzałem raz jeszcze
w twarz jego wyszczerzoną diablo.
Splunąwszy pod nogi,
szepnąłem zmęczony wyglądając za kontuar.
Tyle pierdolenia o czterdzieści groszy?
Już niech będzie ćwiartka. Żydzie.
W umyśle pieszcząc wyobrażenie
nabrzmiałej połówki moich marzeń.
Jak zawieszona w próżni żarówka, w totalnej ciemności. Nie wiem czy świeci nic nie oświetla. Nie wiem czy spada czy wisi. Łeb boli od pustki a myśl nie gości tu często. Myśli jest wiele ale nie można nazwać ich myślami hostowanymi. One przemykają i uciekają z prędkością równa prędkości impulsu pojawiającego się między neuronami. O dziwo neurony jeszcze są. O dziwo! Czemu trójką prostokątny? Salut! Kolorowe plamy na połączeniach wypalane i przepalane niczym stara taśma filmowa. Dlaczego one tak krzyczą? Ręce same do … się rwą. Nie ruszam ich. Kot miauczy. Status niedostępny. O kurwa !
***
Otworzyłem oczy i powoli wychodziłem ze złego snu. Próbowałem w nim uciec przed spadającą lawiną. Nogi grzęzły mi coraz głębiej w zaspach z każdym postawionym krokiem, a nawałnica śniegu zbliżała się dudniąc ponuro i nieodwołalnie. Przerażony próbowałem resztkami sił oddalić się od niej jeszcze na przynajmniej kilka metrów. Odwlec nieuniknione pogrzebanie żywcem. Kiedy poczułem pierwsze uderzenie w plecy, coś chwyciło mnie za rękę.
Podniosłem się i spojrzałem na Lukrecję. Siedziała skulona na łóżku. Była odwrócona do mnie tyłem, ale paznokcie jej lewej dłoni nerwowo wbijały się w moje przedramię. Drugą ręką okryła sobie głowę tak, jak dzieci, kiedy próbują z całych sił stać się niewidzialne. Spod szarej koszuli nocnej widać było równą linię wystających kręgów dziewczyny. Oddychała szybko, a dymek pary z ust unosił się nad jej głową.
Delikatnie pogładziłem dłoń, którą wpijała mi się w skórę. Po chwili Lukrecja poluźniła uścisk, cofnęła rękę i zaczęła powoli rozczesywać włosy. Odwróciłem się i spojrzałem na zegar stojący na podłodze po mojej stronie łóżka. Księżyc próbujący przebić się przez grube granatowe chmury stanowił jedyne źródło światła w pokoju, więc dopiero po kilku sekundach zobaczyłem wskazówki. Była czwarta w nocy.
Wstaliśmy i w milczeniu podeszliśmy do okna. Miasto było pogrążone w ciemnościach. Tylko pojedyncze latarnie mrugały pomiędzy kamienicami. Staliśmy boso wpatrzeni w swoje odbicia w szybie, jak w boski wizerunek, zmawiając w myślach profaniczne pacierze. Dziewczyna wtuliła się w moje chude ciało, jakbym mógł ją obronić, jakbym cokolwiek znaczył. Przemknęło mi przez głowę, że jest to forma przebłagiwania przeznaczenia.
Za oknem powoli, jeden po drugim, zaczęły włączać się reflektory jednostek obrony przeciwlotniczej. Kilka postaci wyszło na ulicę, pospiesznie dopinając płaszcze i kierując się w stronę schronów. W niektórych oknach zapaliły się świece i latarki. Dzielnica zanurzona do połowy we mgle rozświetlała się kolejnymi bladymi punkcikami. Wyglądała teraz jak śnięta ryba wyłaniająca się bezwładnie z oleistej kałuży. Słupy światła stanowisk artylerii chwiały się lekko, jak wątłe przeźroczyste drzewa. Głębokie tętno silników nadlatujących samolotów, z początku ledwo słyszalne, teraz zlewało się w jedną fałszywą nutę tytanicznego pomruku. Lukrecja odwróciła wzrok od okna i jeszcze mocniej mnie objęła.
Staliśmy tak przez kilka minut wyczekując okropnego wycia syren, które przepowiadaliśmy sobie każdej nocy. Wreszcie dziewczyna puściła mnie i odeszła w milczeniu do łóżka. Patrzyłem przez chwilę, jak starannie zawija się w koc i podkurcza kolana, żeby było jej cieplej. Odwróciłem się i spojrzałem na niebo. Gdzieś wysoko, ponad atramentowymi chmurami ryczały silniki naszych bombowców pozwalając miastu na rytualny powrót do swoich koszmarów.
Tematy Pomocnicze I
Czy wysłuchawszy dokonań Charlesa Mingusa, postawiłby krok pierwszy, czy ostatni?
Czy można stworzyć żarówkę nie znając pochodni?
Jak wiele pięknych rzeczy pominięto tworząc samolot?
Historia jednego buga
Bug oznacza w slangu programistów komputerowych usterkę w działaniu programu. Nierzadko jest to (i stąd właśnie nazwa) niewielka, ale cholernie złośliwa pomyłka programisty. Często zdarza się, że usunięcie jednego buga jest na tyle ciężkie, że programista (nawet światły i doświadczony, za jakiego oczywiście się uważam) spędza przy nim parę dni. Nie daje mu to spokoju sumienia, gryzie po nocach nie dając zażywać snu. Ostatecznie programista, jak dowodzą psychologowie, w odruchu asercji swojego wysokiego mniemania o sobie, o swoich możliwościach oraz przenikliwości, a także mając na uwadze, jak wiele już zrobił, by cholerstwo wyeliminować, wpada na różne pomysły, które w jego oczach usprawiedliwiają istnienie buga. Teorie takie to bardzo rzadko złośliwość oprogramowania, czy własna krótkowzroczność, częściej zaś spisek żydowsko-masoński, globalny terroryzm, zawiść całego środowiska programistycznego hołubiącego inne technologie etc.
Za chwilę przedstawię bliżej jednego buga pozaprogramistycznego, z którym walczyłem już dobrych parę miesięcy. Wczoraj go usunąłem.
Objawy: co wracam z imprezki, mam sporego siniaka pod lewym kolanem.
Wstępna diagnoza: wypierdoliłem w coś podczas pląsów, wyjebałem się podczas drogi na chatę, znowu się z kimś biłem.
Czynnik budzący niepokój: niczego z powyżej wymienionych nie pamiętam, a film urywa mi się rzadko.
Diagnoza po wstępnym rozpoznaniu (czas: +1 tydzień po uwzględnieniu czynnika budzącego niepokój po raz pierwszy): film urywa mi sie na skutek przypierdolenia w kolano.
Diagnoza po wstępnej analizie i sprawdzeniu istnienia podobnych przypadków w Google (czas: +3 tyg.): ludzie podszywający sie za moich kolegów zmówili się (choć nadal podejrzane wydawać by się mogło, że dzielą się na 4 nieznające sie grupy) i kiedy jestem już nieco skuty, aplikują mi eter, napierdalają młotkiem w okolicach rzepki kolanowej i ocucają pod domostwem ukrywając swoją tam obecność.
Diagnoza po szczegółowej i wnikliwej analizie (czas: +8 tyg.): choruję na szczególnie rzadką chorobę (góra 1 przypadek na 7 mld. ludzi), która objawia się tym, iż po nadużyciu alkoholu, pod lewym kolanem pojawia mi sie wizerunek Matki Boskiej Płaczącej, która ma mnie nawoływać do porzucenia nałogu, jednak nad ranem siniak już Matki nie przypomina.
Wczoraj udało mi sie odkryć prawdziwe źródło.
Otóż, jak to zwykle w Łodzi bywa, będąc mną, wsiadłem do nie tego tramwaju co trzeba. Aby zdążyć na czas w umówione miejsce musiałem iść z buta około 8 km, czego już dawno nie robiłem. Po jakimś siódmym kilometrze doznałem olśnienia - coś mnie zaczyna napierdalać pod lewym kolanem! Okazuje się, że w bocznej kieszeni spodni, która znajduje się na rzeczonej wysokości, tuż pod kolanem, zawsze chowam klucze do chaty. Spory to pęk, a więc rytmiczne stukanie, będące niezauważalne na krótką metę, sprawia ból po przejściu kilku kilometrów.
Tak! O to chodzi. Po pijaku nie raz robiłem podobne dystanse, ale każdy zdrowy Polak wie, że bólu nie odczuwa się wtedy praktycznie żadnego (a przynajmniej nie odczuwamy go my, berserkerzy). Poszukiwanej przyczyny powstawania siniaków nie miałem prawa zaobserwować z rana, gdyż, jak można się spodziewać, klucze służyły mi do otwarcia drzwi na chacie, a po wejściu odkładałem je zwyczajowo na półkę.
Moje interesy z Cipitanią
Tak, jak kolega mi mówił. Było go słuchać.
Miesiąc będzie temu, jakem sobie umyślił biznes stulecia. Jak większość biznesów lecia powyżej dekady, trzeba było mieć tylko kaskę na rozruch, a reszta poleci już sama. Poszedłem zatem tu i tam, tutaj zadzwoniłem, tam napisałem biznesplan i jakoś udało się wyciągnąć pieniądze na procent przyzwoity. Uradowany, że najtrudniejsza część za mną, przystąpiłem do konkretów. Złożyłem internetowe zamówienie na kontener cipitańskich zabawek.
- Uważaj, stary. Czasem przez pomyłkę potrafią nie zapakować tego towaru, co trzeba – ostrzegał kolega dobrze mi życząc.
Było słuchać, ale gdzie tam. Już to ja widziałem, że w papierniczym upchnę świecące gumki myszki, do pasmanterii wepchnie się guziki z bohaterami kreskówek. Antoni spod dwunastki mówił, że ma namiary na emerging market związany z upłynnianiem kredek świecowych oraz tranzystorowych radyjek w kształcie banana. W kamienicy naprzeciwko notowano bezprecedensowy wzrost obrotów w handlu sześciennymi piłkami na sprężynkach. Wszystko dokoła, gdzie nie sięgnąć wzrokiem życzyło i obiecywało mi złote góry sukcesu. Pięćset procent marży. Minimum.
- Dalibóg, bracie. Obyś nie zdziwił się przy rozładunku – prawił dobry mój kumpel, lecz słowa jego puszczałem mimo uszu, a zmarszczki zatroskania mimo oczu.
Wypozycjonowałem się w dzielnicy za pomocą szyldu przy domofonie oraz kilku drogowskazów niebieskim sprayem i oczekiwałem na nadejście upragnionego transportu.
Pamiętam, jak dziś, minę kolegi mojego, kiedy wyjeżdżaliśmy do składu odebrać mój wyśniony kontener. Zaciskał swoje kciuki, a twarz jego mówiła "obym się mylił".
Podpisawszy wszystkie papiery, podstemplowawszy tu i ówdzie to i tamto oraz pomówiwszy z tym oraz owym i poczekawszy niejednokrotnie w urzędowej kolejce przed tymi, tamtymi, a także owymi drzwiami, wszedłem z wszelkimi możliwymi papierami, rękojmiami, zapewnieniami oraz aktami na plac, na którym stała metalowa skrzynia wielkości spożywczaka.
Podszedłszy bliżej usłyszałem jakieś dziwne chrobotanie. Wydawało mi się także, że zabawki posapują, a nad skrzynią unosi się delikatna para. Odwróciłem się lekko zaniepokojony i zobaczyłem, że mój przyjaciel, który stał za mną, bardzo posmutniał.
Wiedząc już czego się spodziewać zerwałem plomby, uwolniłem zatrzaski i odryglowałem skrzynię. Nie zdążyłem nawet zareagować, a już tysiące małych Cipitan łasiło się do moich nóg, wspinało po ramionach i lizało szyję. Oganianie się i strzepywanie ich z ramion niczego nie dawało. Na miejsce dwóch strzepniętych wchodziło natychmiast pięciu nowych. Przymknąłem załzawione oczy.
Zwrot z inwestycji będzie znikomy, bo w drodze do domu, co bystrzejsi Cipitanie odłączyli się od pochodu i znaleźli sobie pracę w charakterze masażystów i kucharzy.
Wielki krok - pierwsze minuty
Leżę na własnym łóżku, patrzę na własny telewizor. Wypoczywam.
Papieros w ręce prawej, pilot w lewej. Na ekranie mój chudy idol mówi do dziewczyny „Miło cię było poznać”. Ona odpowiada „Ciebie też”. Niespiesznie opuszczają oczy - on twardziel, ona z kompleksem. Historia zmierza oczywiście do tego, żeby spotkali się jeszcze, bo to czterdziesta minuta filmu. Będzie niejeden zwrot oraz powieje dłużyzną. W zasadzie mi się nie spieszy.
Lubię ten film, ale pilot się przyda, bo puścili reklamy. Wydycham dymka i nonszalancko kieruję wiązkę podczerwieni w odbiornik. Lubię również siebie, bo jestem taki luźny.
- Dni otwarte w salonach...
- Przerywamy program, aby nadać...
Oj, będzie wojna. Reklamy przerwali.
Spikerka buraczana z podniecenia. Ja się stresuję.
Tragedia jakaś będzie. Rozkładam się bardziej stanowczo na wznak, żeby nie osunąć się nieelegancko na podłogę, kiedy mi serce stanie. Mam ochotę wcisnąć power. Nie robię tego metodycznie - na horrorach nie zamyka się oczu.
- Podano do oficjalnej wiadomości...
Będzie źle. Baba zaczyna się jąkać i chyba płacze.
- Przed chwilą człowiek zrobił wielki krok w swojej historii ewolucyjnej. Krok, skok...
Powiedz. Daj mi tę oficjalną wiadomość. Przemów do mnie wyrazami.
- Lekarstwo na śmierć stało się rzeczywistością!
Zakładam buty i upycham całą kasę po kieszeniach. Fajki skoczą.
***
Przed wyjściem zauważam, że kobiecina została zastąpiona przez reklamy. Ktoś szybko podjął decyzję. To będzie najdroższy bloczek w historii.
Na schodach wyprzedzam jakiegoś dziada. Też pewnie nałóg.
Potem robi mi się przykro. To duży niefart, że w tym wieku. Potężny dół to być musi. Mimo wszystko dół.
W sklepie każdy już wie. Wszyscy czerwonawi. Jakiś Mistrz pije piwo prosto z półki. Czyżby powiedzieli, że to już działa? A może po prostu akurat teraz dał na luz?
Przestępuję z nogi na nogę. Kolejka jak nigdy. Babcia dwa metry przede mną bierze pięć litrów gorzały. Doznaję na widok tego arsenału impulsu konsumpcyjnego, jednak przypominam sobie w samą porę, że dwie flaszki stoją w lodówce.
- Proszę pallmale za wszystko.
Z zażenowaniem konstatuję, że w kieszeniach zmieściłem ledwie paręnaście złotych. Na dwie paczki będzie.
- Za resztę jakiś klej do plastiku. Ten większy.
***
Otwieram drzwi od mieszkania i w ogóle się nie dziwię.
- Drzwi otwarte w salonach...
Teraz dopiero uderza mnie pytanie. Czy coś się zmieniło?
Mam więcej szlugów na stanie i tubę kleju. Natychmiast rozpoczynam rozmyślać, o co mi mogło chodzić z klejem akurat. Dochodzę do ciekawych wniosków.
Szybciutko ...
Jutro przekazuję sprawę do Strefy Jedenaście.
Meandry idiomatyki, czyli baśń o tym, że nie należy mówić brzydko
W miejscu do tego przeznaczonym stoi słoik, do którego pospołu z innymi nałogami kiepujemy. Zwykle, kiedy odkręcam tę naszą popiołkę, nic szczególnego się nie dzieje. Tym razem ze słoika wyszedł Dżin i mówi do mnie w te słowa:
- Krzysztofie. Jestem Dżinem kiepownicy. Spełnię jedno twoje życzenie.
- Ej, weź nie pierdol! - odrzekłem radośnie nie zastanawiając się ni chwili. Chciałem jeszcze powiedzieć, że pragnę pokoju na świecie i ogólnej życzliwości, ale on zniknął.
Coś mi mówi, że mamy teraz kosę.
Globalna chujnia
Odrobinę światła na teorię chujni wielkości strefy czasowej rzuca ilustracja po lewej.Została ona wykonana przez pilota zaginionego w 1966 roku Airbusa. Na pokładzie poza pilotem i obsługą znajdowało się około 2500 infantów. Rysunek był owocem pierwszej aktywności pilota po wyjściu z 30-letniej śpiączki katatonicznej.
Źródło: "Bermuda Triangle Mystery Solved", Lawrence David Kusche.
Tutaj do kupienia w Amazon.com.
Sprawcy chujowego dnia
Tak wyciera się łysina podczas przebywania w pomieszczeniu z podwieszonym chujem.
Obrazek prezentuje świadome umieszczanie chuja przez osoby trzecie. To właśnie tytułowi sprawcy chujowego dnia.
Chujowy Dzień.
Chuj. To o nim mowa.
Zastanawiam się nad rozwiązaniem, które, pozwala na zawieszanie takiego chuja w dowolnym miejscu i czasie na dowolnie długi okres (przynajmniej kilka godzin).
Pierwszy pomysł, jaki wpadł mi do głowy to STEROWIEC. Ostatnio nad miastem latał sterowiec allegro. Kto wie, może miał podwieszonego chuja? Sterowiec jest o tyle dobry, że lata powoli, pozwala chujowi zawisnąć na dłuższa chwile i spotęgować uczucie chujowego dnia. Słaba strona sterowca to chyba właśnie to, że lata powoli, nie rozsiewa uczucia chuizny dość szybko.
Pozostaje rozważenie wielkości zawieszonego chuja. Jeśli chuj jest wielkości dzielnicy to spokojnie może być pod sterowcem zawieszany a sam sterowiec nie musi nawet zbytnio się poruszać. Jeśli jest mały potrzeba czegoś szybszego jak np SAMOLOT. Jeśli założymy, że chuj jest rozpylany np jak nawóz to samolot jest świetnym środkiem do aplikowania chuja. Za teorią użycia samolotu przemawia to, że mój szef lata awionetką. A nikt tak nie potęguje uczucia chujowości jak własny osobisty przełożony.
Jeśli natomiast założymy, że jest jeden wielki chuj to trzeba by go na czymś powiesić. BALON?. No, bo jeśli chuj jest ogromny przykrywa swoim zasięgiem dzielnice lub miasto, to nie ma sensu poruszać się w jakiś inny sposób jak ze wschodu na zachód i przychodzić wraz ze wschodem słońca do kolejnych miast.
Szczytem megachujni byłyby chuj wielkości strefy czasowej. Kształtem może przypominałby bardziej banana ale jakże skuteczny byłby taki chuj. Należałoby rozpatrzyć wtedy możliwość zupełnego braku ruchu ze strony chuja. Obracająca się ziemia i nieruchomy chuj jak poprzeczka z podziałką południków w globusie. Chuj w regularnych odcinakach czasu przykrywałby sobą naprawdę spory obszar.
Można by też rozpatrzyć poruszanie się takiego chuja w kierunku przeciwnym i zgodnym z kierunkiem obrotu ziemi co dawałoby możliwość „zawisnąć” chujowi na dłużej nad pewnym obszarem a gdzie indziej z kolei pojawić się tylko na chwile.
Oczywiście wyżej wymienione przypadki należałoby rozpatrzyć tylko w przypadku gdyby chujowy dzień nastawał globalnie dla danego obszaru. Tak nie jest. Często podczas chujowego dnia spotykamy osoby uśmiechnięte i szczęśliwe. Stąd też obstaję za teorią małego prywatnego chuja. Co do samego sposobu podwieszania. Widzę dwie możliwości.
- My sami stanowimy dla chuja niewidoczną zawieszającą siłę.
- Inni zawieszają go nad nami w sposób mniej lub bardziej świadomy.
W każdym z przypadków chuj pozostaje zawieszony na krążku liniowym lub ich zestawie pozwalającym na swobodne jego przemieszczanie w ograniczonym polu.
Koniec cz. 1
W następnym poście postaram się przedstawić min. za pomocą ilustracji system bloczków do podwieszania i utrzymywania chuja.
Sobotnie jechanie pi-ema
Zasiadłem ci ja wygodnie w wannie. Rozłożyłem całościowo swoje jestestwo i wyleguję się przaśnie. Kiedy już utulony smętnym dźwiękiem wody sączącej się z mojej wyczesanej baterii, przymknąłem powieki i jąłem wizualizować co przyjemniejsze sytuacje, nagle rozpoczął telefon mój grać Fin de Siecle. Curva – myślę sobie – raz, że przerywa mi ekstraordynarną fabułę półsnu, dwa, że odgrywa te swoje sygnały w pokoju, nie w łazience. Postanowiłem dać mu czas. I dałem – pół minuty, a on dalej, żebym odebrał. Wstaję z bólem i ociekając wodą powłóczę nogami w kierunku wydzierającej się wniebogłosy komórki. Tak słucham – przemówiłem do mojego molestatora ciekaw, z kim to ja rozmawiam, bo rzecz oczywista, że się skubaniec zastrzegł. Przedstawił się, ale nie znam cudaka. Po kilku sekundach i "możesz raz jeszcze?" skonstatowałem, że będzie to pogawędka z pi-emem, który przejął zdychający projekt, w którym ostatnio brałem udział. O żesz ty w mordę – myślę sobie – to tutaj sobota, ja w wannie się pławię, a ty mnie będziesz wypytywał o postęp prac? Już ja cię pojadę – myślę, a mówię, że ogólnie mi bardzo przyjemnie i tego typu debiuty konwersacyjne wciskam. Nie jest to do końca kłamstwo, bo w międzyczasie znowu zanurzyłem się w przeważającej większości w słodkich czeluściach wanny. Jeszcze był wesół, kiedy dotarł do niego pierwszy skrót. "Widzisz, FTP podejrzanie się zachowuje" – badam teren i z radością słyszę jak interlokutor nerwowo przełyka ślinę. Och, jak wykłada się na tak prostych terminach, to dojadę go w dwie minuty tak, że zapomni, po co dzwoni. "Ale czy to się da rozwiązać? Czy są jakieś perspektywy?". Teraz to już uśmiecham się po całości. Perspektywy – nie tędy droga, przyjacielu, ale sam tego chciałeś. "Otóż wygląda to tak, że dopóki maszyna stoi za NAT'em to z poziomu aplikacji dostajemy 403 zarówno na pasywnym, jak i aktywnym. Ten sam terminal zachowuje się normalnie, kiedy łączę się spoza dotnetu". Trafiony. Zatopiony. Cisza kabla, jak mówi poeta. Po dziesięciu sekundach wsłuchiwania się w sapanie robi mi się trochę przykro. "Ale pracuję nad tym. Spróbuję wykorzystać zewnętrznego egzeka. Nie obiecuję, że to zadziała, ale tak, czy inaczej kod i materiały macie do poniedziałku na skrzynce. Z punktu widzenia użytkownika zmiana będzie niezauważalna". Coś tam jeszcze próbuje mi przekazać, że dziękuje, że to bardzo dobrze i w ogóle sprawia wrażenie, że wdzięczność przepełnia jego serce, że tak szybko to wszystko się odbędzie.
Już nie słucham. Odkładam dumny z siebie komórkę i po zaledwie trzydziestu minutach przypominam sobie, że mamy piątek.